กุล กุลระวี สดคมขำ

มันจะมีจุดหนึ่งที่คิดว่าตัวเองยังเด็กอยู่เลยนะ แต่ไม่ใช่ว่ะ ความจริงไม่เป็นแบบนั้น

เพราะก่อนจบปีสี่เราต้องหาที่ฝึกงานแทบเป็นแทบตาย เดินสายขายพอร์ต ประดิษฐ์คำพูดเตรียมสัมภาษณ์ แม่งโคตรยากเพราะพูดไม่เก่งเลย ตอนที่เพื่อนในภาคยื่นเรื่องทำจดหมายฝึกงานไปเกือบสิบคนแล้ว ใจนี่แกว่ง ยังไม่ได้ ชีวิตไม่คูลเลยตอนนั้น ..แต่ผ่านมาละ 🙂

เรียนอินทีเรีย ตอนแรกก็อยากฝึกงานอินทีเรียจะได้ตรงสาย แต่สุดท้ายก็มาหาข้อมูลฝึกงานกราฟิกดีไซน์ และตอนนั้นอยากขอบคุณอะไรก็ตามที่ตัดสินใจบ่นลงทวิตเตอร์เรื่องฝึกงาน คนที่ติดตามเราเห็นเลยเข้ามาแนะนำเยอะแยะ แล้วเราก็เลือกที่นี่ ด้วยกฎที่บอกว่าห้ามบ่นใส่เฟส ผ่านแน่นอน เพราะเล่นทวิตเตอร์ #อะไม่ใช่ 😛 ..จำได้ว่าเรากรอกเหตุผลการสมัครงานไปค่อนข้างยาว แต่ใจความก็มีอยู่แค่ว่า ‘อยากมีโอกาสทำงานในสถานที่ที่ให้เรามากกว่างาน’ แม่ง.. ได้จริงๆ นะ รู้สึกว่าแต้มบุญยังมีก็คราวนี้อะ

ถึงวันแรกที่เข้ามาจะรู้สึกแปลกหน้า รู้สึกว่าตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเรา แต่เวลาที่เดินทางไม่ช้าไม่เร็วมาจนครบสองเดือนมันก็มูฟเราเข้ามาใกล้กับทุกคนในนี้ งานที่เข้ามาอย่างตึงบ้างชิลบ้าง หลายครั้งก็คิดไม่ออก บางครั้งก็คิดซ้ำกัน แต่ไม่มีซักครั้งที่จะรู้สึกว่าต้องเป็นบ้าตายกับงานนั้นอยู่คนเดียว มีเพื่อน มีพี่ มันดีกับใจมากตอนอยู่เมาเทน บริษัทที่จริงจังกับของกิน งาน การถ่ายรูป และคืนวันศุกร์ 🙂

ขอบคุณพี่ต๊ะและเสียงจามอันทรงพลัง แบบว่าสะดุ้งตั้งแต่วันแรกจนสองเดือนผ่านมาก็ยังเหมือนเดิม 555 ขอบคุณที่รับเข้าฝึกงานทั้งๆ ที่กุลมาสมัครไม่ตรงสาย ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ที่พี่ผ่านมาให้รู้ ตอนนั้นพี่อาจจะผ่านมาอย่างยากก็ได้ แต่พี่เล่าออกมาเหมือนกับว่าทุกอย่างมันจะง่ายเอง แค่ตั้งใจทำ และมันเป็นแรงบันดาลใจที่ดีให้คนที่ฟังอยู่

ขอบคุณพี่อรและมื้อเที่ยง พี่อรดูเป็นผู้หญิงแมนๆ ที่มีความละเอียดอ่อน ชอบที่พี่อรจำได้ว่าใครชอบอะไรไม่ชอบอะไรเวลาที่เตรียมทำอาหาร แต่ก็ตกใจเวลาพี่อรกรี๊ด 555 ขอบคุณที่พี่อรเอางานนู้นงานนี้ให้ทำ เพราะทุกงานกุลจะต้องเจอกับปัญหา(จากคอม จากโปรแกรม จากความเด๋อของตัวเอง)และต้องทำทุกอย่างเพื่อแก้มัน จะได้มีงานส่ง ;A;

ขอบคุณพี่เกียรติและเปลือกหอย จริงๆ แล้วพี่เกียรติก็ทำอาหารอร่อย แต่ลดเค็มหน่อยนะคะ 😀 พี่เกียรติเป็นโปรแกรมเมอร์ก็เลยไม่ค่อยได้คุย แล้วเวลาคุยพี่เกียรติก็ชวนเมาอย่างเดียว ใจเย๊นน

ขอบคุณเนส เพื่อนฝึกงานคนแรกเพราะมาก่อนเรา บุคคลที่โดนเพื่อนเบลอตลอดกาลเพราะถ้าเนสพูดทุกคนจะหยุดพูด ขอโทษที่ว่าเนสกากบ่อยๆ แต่เนสก็กากจริงๆ นั่นแหละ 555555 หยุดใช้เงินสองร้อยได้แล้วนะ! เก็บตังค์ไว้กินเยอะๆ ออกกำลังกาย จะได้ไม่เป็นก้าง แล้วก็ซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วย

ขอบคุณกายระวี ปฏิรัตน์ผู้กินยากที่สุดบนโลกใบนี้ เป็นคนที่ชอบดูหนังมาก ชอบชวนคุยเรื่องหนังด้วย แล้วก็ชอบวอแวกับผมเรามากกก เดี๋ยวถ้าหมดความตั้งใจจะไว้ผมยาวเราจะตัดส่งไปให้เลย 😛 ขอบคุณที่ให้ยืมตังค์บ่อยๆ ตอนเราลืมกระเป๋า(เป็นป๊ะป๋าของเรา) ถ้ามีโอกาสยืมครั้งหน้าจะไม่คืน 555

ขอบคุณต้า ไอ้บ่าวนี้คือประธานชมรมพ่อบ้านใจกล้า ชีวิตที่ผ่านมาเป็นเรื่องที่น่าสงสารแต่เพราะเป็นต้าความสงสารก็เลยซอฟต์ลง จริงๆ ถ้าเงียบต้าจะเป็นคนที่ดีคนนึงเลยนะ! เวลาช่วยเพื่อนทำนั่นทำนี่มันดูเป็นธรรมชาติ ก็ไม่รู้ว่าแสดงหรือเปล่า แต่มันดี

ขอบคุณบาย คนสวยยยย เจอกันวันแรกเธอก็หลงทางใส่เรา 555 ไม่คิดว่าจะเป็นสายฮาเลยจนกระทั่งเวลาผ่านไป.. บายวาดรูปสวยมากเป็นเอกลักษณ์ดีไม่ใช่รูปเหมือนแต่มองก็รู้ว่าเหมือนใครมีเสน่ห์นะเราชอบ

ขอบคุณปาล์ม ที่นั่งใกล้เราเกือบทุกวีคทั้งๆ ที่แรนด้อมทุกวันจันทร์ เป็นคนที่คุยเก่งคุยได้เรื่อยๆ แล้วก็เก่งด้วย ทำงานไวตลอดดด แต่ก็ชอบให้เพื่อนเปิดแล้วค่อยตาม -3-

ขอบคุณโบ๊ต เชฟประจำรุ่น ผู้จริงจังกับการกินและการเดินตลาดรถไฟ มีความรู้รอบตัวเยอะแยะต่างกับเรามากที่ไม่มีความสามารถในการจำอะไรเลย โบ๊ตชอบแกล้งเพื่อนอะ แต่ก็ตลกดี บวกสะใจไปด้วย 55555 ขอบคุณที่มีความเป็นผู้นำ เหมือนเพื่อนสนิทกันเร็วขึ้นเพราะโบ๊ตเลย :3

ขอบคุณครีม ผู้เปิดวาร์ป และข้าวดิบมื้อนั้นที่จะจำตลอดไป ครีมคือคนเดียวที่เราเรียกชื่อผิดตลอด ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่นั่นแหละ ครีมมาฝึกโปรแกรมเมอร์ไง เราไม่ค่อยได้คุยกัน ต้องเป็นเพราะแบบนั้นแน่ๆ #แถ ขอบคุณความหมะม๊าของครีมที่ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น 555

ขอบคุณนิ้ง นัท ซีดี เพื่อนฝึกงานรุ่นถัดไปที่วนมาเจอกันแป๊บนึง 🙂 นิ้งกับนัทเป็นสายฮาสุดๆ แล้วก็กล้าเล่นกับทุกคนด้วย ตั้งแต่มาออฟฟิศก็ดังขึ้นอีกหลายเดซิเบลเลย และซีดีผู้เป็นไข้เลือดออก หลังจากนี้ก็จะมีภูมิต้านทานแล้วนะเราอะ 555

มันยากที่จะรวบระยะเวลาสองเดือนให้เหลือแค่ไม่กี่ประโยค ระหว่างทางเราก็ผ่านความรู้สึกมาเยอะ และมันก็จะเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวในชีวิต ความประหม่า ความกดดัน ความรู้สึกเปิดใจ ความดีใจ ความภูมิใจ ความผูกพัน มันอาจจะมีความรู้สึกที่มีชื่อเรียกแบบนั้นเกิดขึ้นอีกในอนาคตก็ได้ แต่มันจะไม่เหมือนเดิม ไม่มีวันเหมือนเดิม

สองเดือนในห้องสีเทาของเมาเทน ช่วงเวลานั้น เราชอบมันจริงๆ 🙂

กุล กุลระวี สดคมขำ
ภาควิชา สถาปัตยกรรมภายใน
คณะ สถาปัตยกรรมศาสตร์
สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง