“พี่ๆ ช่วยดูที่โคออพให้อาทหน่อย อาทว่าที่นั่นมันไม่เหมาะกับอาทอะ”
“ลองดูอันนี้ น่าจะเหมาะกับแก”
นี่แหละครับ จุดเริ่มต้น ที่ทำให้ผมได้รู้จักกับที่แห่งนี้ ที่ๆเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย
ในระยะเวลาแค่ 4 เดือน …
สวัสดีครอบครัวเมาเทน และทุกคนที่ได้เข้ามาอ่าน คือไม่รู้จะเขียนยังไง ให้มันเยอะแต่อ่านไม่น่าเบื่อ คงแบบนี้แหละมั้ง ยังไม่เบื่อใช่ไหม โอเคๆ ถถถ ถามถึงจุดเริ่มต้นก่อนจะได้มาฝึกงานที่นี่ ก็ตามบทสนทนาด้านบนแหละครับ ตอนแรก อาท จะไปฝึกอีกที่ เป็นบริษัทพัฒนาซอฟต์แวร์ขนาดใหญ่ บอกตามตรงเลยว่าตามเพื่อน แต่พอคิดๆไป งานแบบนั้นมันคงไม่ใช่ตัวเราเท่าไร ไม่ไหวแน่ๆ ทำงานตั้ง 4 เดือนนะเว้ย เปลี่ยนที่สิครับรออะไร (ถ้าเพื่อนคนนั้นอ่านถึงตรงนี้คงแอบเคืองอยู่ ถถถ) นั่นแหละครับ จากนั้นก็เริ่มหาที่ใหม่ แล้วรุ่นพี่ก็ส่งภาพรับสมัครน้องฝึกงานมาให้ทางเฟสบุ๊ค
ตั้งแต่เห็นรูปประกาศรับสมัคร ก็รู้สึกดี (อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน คือมันดูน่าสนใจมากๆๆๆ) จากนั้นก็หาข้อมูลเพิ่มเติม แล้วก็ลุยสมัครไปคนเดียวแบบกล้าๆกลัวๆ… วันที่รู้ผลว่าได้มาฝึกงานที่นี่ โครตตีใจ ของจริงบอกเลย
6 กรกฎาคม 2558 เริ่มทำงานวันแรก…ตื่นเต้นสิครับ วันแรกก็งี้ กังวลไปหมด กูจะนั่งตรงไหน ทำอะไร ต้องเริ่มทำความรู้จักอะไรกับใครยังไง คำถามแม่งเต็มหัวไปหมด แต่ครับแต่ เราโชคดีที่มีเพื่อนในออฟฟิศที่คุยกันมาในเฟสก่อนหน้ามาทำงาน มันชื่อ โส ขอข้ามไปก่อนละกัน วันแรกไม่แย่อย่างที่คิด เข้ากับทุกคนได้ พี่ๆที่ออฟฟิศใจดีอย่างรุนแรง ถถถ อีกอย่างได้ทำกับข้าวกินเองด้วย เลยเป็นโอกาสดีที่ได้คุยกับเพื่อนๆ กับข้าวมื้อแรกเป็นยำถั่วพูฝีมือ มิ้ง ต่อ ทำไป คุยไป ชิวๆ
ไปกินข้าวแปป เดี๋ยวมาเขียนต่อ…
8 กรกฏาคม 2558 มื้อเย็นครั้งแรกกับเมาเทน หลังเลิกงานกำลังจะลงไปซื้อข้าวกินเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ข้อความในไลน์เข้า ส่งตรงจาก พี่เกียรติ “มาออฟฟิศด่วน วิ่งมาเลย” ตามนั้นครับ ผมนี่รีบไปเลย พอมาถึงพี่เขาก็บอกว่าจะพาไปกินข้าว พร้อมกับเพื่อนทีมบ้านใกล้ ต่อ ต้อม จ๋อม จา ขอบคุณพี่ต๊ะ พี่อร สำหรับบุฟเฟ่อร่อยๆครั้งนี้ครับ
ผ่านไปหลายวัน หลายๆอย่างออกมาดี เพื่อนดี พี่ๆใจดี ทำงานมีความสุข ได้คุยกับเพื่อนมากขึ้น
มีโอกาสได้ทำงานออกแบบ เลยได้รู้จักกับสาวๆทีมออกแบบ มิ้น มิ้ง ใหม่ น้องน้ำ มากขึ้น แม่งมีแต่คนเจ๋งๆวะ ผมนี่อยากไปเรียนออกแบบบ้างเลย ถถถ
ทริปสุดเจ๋ง 22 ถึง 26 เริ่มต้นด้วย MRT ต่อรถไฟ กระบะ และลงเรือ จัดว่าเป็นทริปที่สนุกโครต ได้อยู่กับเพื่อนมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น แต่ตอนไปเที่ยวเรานี่ดันไม่สบาย อย่างเซ็ง ไม่ได้ไปนั่งร่วมวงกับเขา แต่ก็นะ แค่ได้ไปทริปนี้ก็ดีใจมากๆแล้ว มีเรื่องอะไรมาอยู่ในความทรงจำเต็มไปหมด ท้องฟ้า แดด ลม ฝน สายน้ำ นั่นแหละ รู้สึกดีจริงๆ ว่าไหม
ความโชคดีของผม คือผมมีโอกาสได้เจอเพื่อน 2 รุ่น mtv602 และ mtv603 เจ๋งเลยใช่ไหมหละ นอกจากได้หาสิ่งที่ตัวเองชอบจากการทำงานแล้ว ยังได้รู้จักเพื่อนกลับไปอีกโครตเยอะ สวัสดีพวกมึง mtv603 อั้น บิว พี เบ้น มาท เมล
ทริปส่งท้าย แต่จะไม่ใช่สุดท้าย ผ่านการวางแผนกันมาอย่างยาวนานกว่าจะมาถึงวันนี้ ถถถ ขอบคุณทุกคนมากที่ตั้งใจแกล้งกันอย่างเต็มที่(อยากไปร้านนมวันนั้นบ้าง ถถถ) แต่สุดท้ายมันก็ทำให้เราทุกคนมีความสุข พอเขียนมาถึงตรงนี้แล้วก็คิดถึงทุกคน มันก็เหงาๆ แปลกๆนะ แต่ก็นั่นแหละ เจอกัน จากกัน เดี๋ยวก็เจอกันอีกสักวัน
จากวันแรก เวลาแม่งผ่านไปไวอย่างกับฝัน ความจริงคือตอนแรกอยากฝึกให้เสร็จไวๆ เพราะอยากกลับ ม แล้ว (หลายๆคนก็น่าจะเป็นนะ เหมือนไปเข้าค่ายธรรมะวันแรกๆอะ) แต่พออยู่ไป มันเริ่มผูกพันเว้ย เอาแล้วไง พอถึงเวลาต้องจาก แม่งยากละทีนี้
อ่านถึงตรงนี้ เบื่อหรือยังอะ อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ จะจบแล้ว ถถถ ฝากถึงใครก็ตามที่อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เชื่อเลยว่า คุณจะได้รับประสบการณ์ และความทรงจำที่โครตมีค่ากลับไป ที่นี่อาจเป็นบริษัทขนาดเล็ก แต่ความรู้สึกและเรื่องราวดีๆที่มีให้กันแม่งโครตยิ่งใหญ่ สมชื่อเมาเทนจริงๆ
ขอบคุณ ทุกคนที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตให้กันและกัน อาทไม่ได้พูดแยกทีละคน เพราะเราคงรู้กันดีอยู่แล้วว่ามันก็มีแต่ความรู้สึกดีๆให้กัน แต่ขอขอบคุณเป็นพิเศษคือ พี่ต๊ะ พี่อร พี่บอม พี่เกียรติ์(ชื่อพี่มีแบบเขียนง่ายๆไหมครับ ถถถ) ขอบคุณที่พี่ให้โอกาส ให้อาทได้เรียนรุ้อะไรใหม่ๆในชีวิต เรียนรู้การทำงาน การปรับตัว การทำอาหาร แล้วก็อีกมากมายเยอะแยะไปหมด ถ้ามีอะไรที่มากกว่าคำว่าขอบคุณผมจะพูดคำนั้นแหละพี่
สุดท้าย หลังจากกลับมา ผมได้เข้าสัมภาษณ์กับอาจารย์และพี่ที่ดูแลส่วนสหกิจ มีคำถามนึงที่พี่ถามอาทว่า
“สิ่งที่เหนือความคาดหมาย จากการไปสหกิจครั้งนี้คืออะไร…”
“…ผมไม่คิดว่าเวลาแค่ไม่กี่เดือน พวกเราจะรักกันได้มากขนาดนี้ครับ”
อาท นรวิชญ์ เดชศิริ
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี