วันแรกที่มาถึงเมาเทน….ก็อยากกลับเลย5555 เพราะว่าตอนนั้นโดนคนทั้งบริษัทแกล้งทำตัวใจร้ายใส่ กดดันมากตอนนั้น แต่พอเฉลยแล้วทุกสิ่งก็คลี่คลาย แล้ววันต่อมาก็เป็นวันคล้ายวันเกิดของเราพอดีก็โดนเซอร์ไพรส์วันเกิดด้วยพิซซ่าชุดใหญ่ ที่ไม่คิดว่าจะโดนเซอร์ไพร์สเลยจริงๆ ก็คิดว่าที่นี่มีความเป็นกันเอง มีความเป็นเพื่อน ความเป็นครอบครัวอยู่มากๆ แล้วเราก็สนิทกับเพื่อนที่นี่ไวมาก เพราะนอกจากทำงานแล้วก็ได้ทำกิจกรรมอื่นๆร่วมกันบ่อยๆ เช่นทำกับข้าวตอนเที่ยงกินกัน (ที่บางทีก็อู้งานเพื่อนโดยการจับกลุ่มเล่นเกมส์กัน5555) ปาร์ตี้หลังเลิกงาน ปาร์ตี้ตอนเที่ยงที่ถอนเบียร์ระหว่างทำกับข้าวเพลินๆ ไปเที่ยว ไปกินนู่นนี่นั่นกัน
พี่ต๊ะ : ขอขอบคุณพี่ต๊ะมากๆค่ะที่เลือกหนูและให้ที่พักพิง แอร์ก็เย็น ทีวีก็จอใหญ่ ไวไฟก็แรง แล้วก็ประสบการณ์ดีๆที่ได้รับ การทำงาน แล้วก็ต้องขออภัยในหลายๆเรื่อง เช่น แอบเบาแอร์ ทำกับข้าวเผ็ด+เปรี้ยว ซื้อกระทิงแดงมาแทนคาราบาว เรื่องงานก็ด้วยค่ะที่บางครั้งมันออกมาไม่ดี
พี่อร. : ขอขอบคุณพี่อรที่คอยดูแลเรื่องต่างๆค่ะไม่ว่าจะเป็นวิถีชีวิต การกินตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่มีพี่อรคอยซับพอร์ต แล้วก็ประสบการณ์การทำงานที่ได้รับ นอกจากนั้นก็ประสบการณ์การทำอาหาร อยู่ที่นี่หนูทำอาหารเป็นขึ้นเยอะเลยค่ะ
ฌาดา : ฌาดาขี้แตก โตไปจะจำพี่ได้ไหมเนี่ยถ้าพูดปู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องมาคุย5555 ยังไงก็อย่าลืมพี่นะ
ยะหยา : หยาคนอะไรก็ไม่รู้มองโลกในแง่ดีไปหมด ขยันด้วย ดูเหมือนโกรธใครไม่เป็น อยู่ด้วยแล้วสบายใจแล้วหยาก็ทำให้พี่ได้เจอสิ่งดีๆเช่นร้าน kinokuniya นอกจากนนั้นหยาก็เป็นบัดดี้เราที่ดูแลเราดีมากๆ ซื้อขนมให้กินอย่างบ่อย รู้สึกประทับใจมากๆ แล้วหยาก็กลับไปเรียนต่อซึ่งก็ไม่รู้ว่าเราจะเจอกันอีกเมื่อไหร่ พี่ก็ไม่มีไรนอกจากความคิดถึงแล้วก็คำว่า คิดถึงนะจ้ะ
เฟม : ตอนมาแรกๆเราจำหน้าเฟมไม่ได้ เพราะรู้สึกไม่ได้เห็นบ่อยฮ่าๆ แต่พออยู่ๆมาก็เป็นเพื่อแท้กอดคอปั่นไฟเลยทีเดียว เพราะเวลาตอนเที่ยงเรากับเฟมจะชอบอู้ทำกับข้าวมานั่งเล่นเกมประจำแล้วเฟมก็คือคนที่พาไปซื้อชาไข่มุกประจำ เพราะว่าตอนนั้นเราจำทางไปร้านไม่ได้ แต่ตอนนี้จำได้แล้วนะเพราะเดี๋ยวนี้ขับมาซื้อเองตลอด
เอ็ม : เป็นคนที่เรานั่งข้างๆตอนมาแรกๆ เอ็มก็ไม่ค่อยคุยด้วยหรอก ถามไรก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง (555ล้อเล่นนะ) นั่งฟังแต่เพลงแล้วก็ทำท่าดีดกีต้าร์ตามแบบอินๆ5555 เอ็มก็ดีแหล่ะบางทีเราไม่รู้เรื่องเว็บก็ถามแต่เอ็มเพราะมีเอ็มเป็น Develop อยู่คนเดียว อ้อแล้วเอ็มก็เป็นคนที่เราชอบแบ่งข้าวให้อยู่บ่อยๆ เพราะนั่งกินข้าวข้างกันอีกแหล่ะ แล้วพอเอ็มไปเราก็แบ่งให้พี่ต๊ะแทน
ท้อป : เป็นคนที่น่าด่าที่สุด55555 แล้วคือด่ายังไงมันก็ไม่โกรธนะ เราก็งงๆกับท้อปมากเพราะดูเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง แบบพูดภาษาอะไรก็ไม่รู้อ่ะ แล้วเราก็ได้ท้อปเป็นบัดดี้ที่ไม่เคยเคยดูแลกูเลยไอห่า ขนมก็ไม่ให้กินเลย ได้ของจากมันสิ่งเดียวในวันสุดท้ายก็คือ ไฟแช็ค!?
นุ๊ก : เราเกลียดนุ๊กมากตอนมาวันแรก คิดในใจว่าพูดดีๆกับกูไม่ได้ไงว้ะ555 เพราะตอนนั้นถูกแกล้ง55555 นุ๊กนี่แหล่ะตัวดีเลยพูดกับเราดีๆไม่เป็นรึไงเจอกันวันแรกนะเนี่ยมาตึงใส่ทำไมห้ะ แต่พอเปิดเผยตัวตนขึ้นมาก็นุ๊กกโอเค เป็นคนที่มีความเป็นผู้นำ จัดการเรื่องต่างๆได้ดี แล้วก็คนไรไม่รู้ทำเป็นไปหมดทุกอย่างเลยเก่งมากๆ
ฟ้า : ฟ้าเป็นคนที่เพลียกับเราเรื่องหูมากที่สุด55555 เพราะเวลาฟ้าพูดไรเราก็จะหูเพี้ยนไปหมด นั่นขนาดฟ้าพูดด้วยแล้วนะ ยังไม่ตั้งใจฟังอีก เพราะปกติฟ้าดูเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ทำกับข้าวคล่องเลยทีเดียวแม่ศรีเรือนสุดๆ
ทราย. : เห็นทรายก็เหมือนเห็นตัวเอง5555 แต่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้เพราะต่างคนก็พูดไม่รู้เรื่อง แล้วทรายก็เป็นคนที่กวนตีนคนนึงเหมือนกัน แต่ตอนมาแรกๆก็คิดว่าทรายเป็นคนแรงๆอาจเพราะหน้าตา แต่พอมานั่งใกล้แล้วก็กลายเป็นคนติ๊งต๊องไปซะงั้น แล้วก็ชอบมองหน้าเราซึ่งก็ไม่รู้ว่ามึงมองทำไมวะ วันนึงที่นั่งข้างมันก็พูดอย่างนี้ 3-4 รอบได้ฮ่าๆ
บูม : บูมเป็นคนน่ากลัว55555เฉพาะเวลาพูดห้าวสุดๆ ขัดกับหน้าตามากๆ แต่มันก็เป็นเสนห์อย่างหนึ่งใช่ไหมบูม5555
เฟิน : เฟินเป็นคนที่ตอนแรกเราเห็นหน้าก็คิดว่าต้องหยิ่งแน่ๆเพราะดูเป็นคนนิ่งๆ แต่พอไปๆมาๆเฟินก็คุยดีมาก บางทียังชวนคุยก่อนอีก แล้วก็อาหารการกินก็เคมีตรงกับเราเพราะเราก็ชอบกินคลีนเหมือนกัน (เวลาอยู่บ้านนะ) แล้วเฟินก็เป็นคนที่เราคุยถูกคอในหลายๆเรื่อง
เบ้น : เบ้นบอกว่าอยากขี่ช้างบนเขาใหญ่5555ว่างๆก็มาเยี่ยมได้นะเบ้นสายเปย์เดี๋ยวพาไปเที่ยว
มิ้นท์–เม : สองคนนี้เป็นเพื่อนสองคนแรกที่เข้ามาฝึกงานพร้อมกับเราและฝึกจบพร้อมเราด้วย แล้วก็เป็นสองคนแรกที่เราเจอวันแรกและเผชิญชะตากรรมโดนแกล้งในวันแรกร่วมกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาสี่เดือนเต็มๆ ทำกับข้าวด้วยกันทุกวัน งานมีปัญหาก็ช่วยกันแก้ช่วยกันทำ รู้สึกเป็นช่วงที่ตัวติดกันสามคนมากๆ ไปตลาดก็ซ้อนสามไปกัน ดีนะที่ตำรวจไม่จับ แล้วยังมีวีรกรรมกับมิ้นท์ที่แยกห้วยขวางอีกฮ่าๆ แล้วก็ไปเที่ยวด้วยกันหลายที่ ก็ถือว่าเป็นสองคนที่สนิทที่สุดแล้ว ก็คิดว่าฝึกงานจบแล้วคงคิดถึงแย่แน่เลย
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่าคิดถึงเพื่อนๆทุกคนที่เมาเทนนะ อยากมีเวลาทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แล้วจากนี้ก็คงไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
ส้มโอ ลวัณรัตน์ อัตถดก
ภาควิชาเทคโนโลยีออกแบบนิเทศศิลป์
คณะศิลปกรรมและออกแบบอุตสาหกรรม
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน